"Bayad po. Isang estudyante."
***
Ngayon ang unang araw ko sa pagbabalik-eskwela. Iba ang kaba kahit kaninang paggising ko pa lang sa umaga. May kabog sa dibdib. Hindi ako sigurado kung anong mangyayari sakin kaya sa bawat hakbang ko pasulong, dalawang hakbang paurong.
Ala-sais ako nag-alarm pero 6:45 na ko bumangon. Alas-nwebe ang klase ko. Dapat ay maliligo na ko pero naunahan ako ng kapatid ko. Mahigit ala-siyete na nang ako ang sumalang sa paliguan.
Sampung minuto bago mag-alas-nwebe, dumating na ko sa aking unibersidad. Nalula ako sa dami ng tao. Sa loob ng anim na buwan, nasa loob lang ako ng bahay, tanging ang computer lang ang bintana ko sa aking kapaligiran. Nakakapanibago.
Hindi ko alam kung saan ang kwarto ng aking klase kaya diretso ako sa dean's office. Buti na lang at mabait si ateng napagtanungan ko. Agad akong itinuro sa dapat kong puntahan.
Pagdating ko sa klasrum, tumahimik ang lahat. Lahat ng mata ay bumaling sakin. Nasa ikalawang taon na kasi sila. Ako, bagong salta. Ako lang ang iba ang bihis. Lahat sila ay nakauniporme na.
Umupo ako sa may harapan, malapit sa mga taong inaakala kong madaling makipagkaibigan. Di ako nabigo. Agad nila akong kinausap, di pa man din ako nakakaupo. Naglahong bigla ang kaba ko.
Lumipas ang ilang minuto, hindi lumitaw ang propesor ko. May patakaran daw na kapag wala pa sa ganong oras ang magtuturo ay maaari nang umalis. Siyang gawa naman namin.
Sumunod kong klase, isang oras ang pagitan mula sa sinundan, tumambay na ko sa harap ng klasrum para doon. Dumating ang alas-onse at di pa rin dumarating ang propesor. Gustong-gusto na lumakad palayo ng mga paa ko pero malakas ang pakiramdam ko na darating siya.
Di ako nagkamali, nagpakita siya.
Pinay na pinay si ma'am. Di ko na sasabihin kung bakit pero malayong malayo siya sa mga naging propesor ko sa pinanggalingan kong unibersidad. Di man ganon kalakas ang datingan, masaya naman.
Siguro... Yun yung hindi ko pwedeng makuha ang lahat. Sa pinanggalingan kong unibersidad, naroon ang kalidad ng pagtuturo. Hindi magaan pero tiyak naman na may matututuhan. Mayroong may kasungitan, tiyak naman ang kaalaman. Ang paraan na tama naman para sa pangkolehiyong paaralan.
Dito sa nilipatan kong unibersidad, nandon yung magaan na atmospera na nakakaengganyo mag-aral. Hindi ka gagawa ng mga gawain dahil hindi lang kailangan, dahil din ay may kagustuhan. Iyon nga lang, medyo nasasakripisyo ang kalidad na pagtuturo.
Sa lagay ko, ayos lang sakin ang ganito. Parang sapatos na sakto ang sukat sa unang subok pa lang. Mas komportable ako sa metodolohiyang makapagpapayaman sa karakter ko kaysa sa nilalaman ng utak ko. Naniniwala kasi ako na mawala man ang kaalaman ko, kung buo naman ang pundasyon ng pagkatao ko, maibabalik at maibabalik ko rin iyon. Mas tiyak rin na uunlad ako kapag nakatapos na ko at mas handa nang sumuong sa tunay na mundo.
Siguro ito talaga ang plano para sakin. Hindi man ako sang-ayon dahil gusto ko talagang manatili sa pinanggalingan ko, mas maganda namang direksyon ang gusto ng Diyos para sakin.
Bilang unang araw, hindi siya ganon kasaya na mapapatalon ang puso ko sa tuwa pero nandon yung tamang emosyon lang para masigurado ako na lahat ay magiging maayos. Nawala ang lahat ng nararamdaman kong pag-aalinlangan. Sa tingin ko handa na ko para sa mga susunod pang araw.
Tiwala lang. :)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento