Tulad ng nakasanayan dati, cramming ang drama. Ang tagal ko ding hindi ito nagawa. Sa totoo lang, natuwa ako.
Hindi na ko nakakain ng maayos na agahan. 6:45 am na nang makaalis ako. Todo ang pagmamadali ko kasi naalala ko na may pagsusulit nga pala kami.
Dumating ako sa klasrum wala pa ang propesor namin. 7:23 nito. Nagtext siya at ang sabi ay hintay lang daw kami at darating siya. Mahigit alas-otso na nang dumating siya.
Sa kaibuturan ng puso ko ipinagdadasal ko talaga na sana hindi na siya dumating pero naging maganda na rin iyon dahil nakaraos na.
Nagsimula na ang pag-uulat...
Sa kabutihang palad, nang ako ang tumayo sa harap ay lumabas ng room ang propesor. Salamat at ang mga kaklase ko ay parang mga daga nang lumabas na ang pusa. Sinimulan ko na ang ulat kahit ganon ang estado nila. Nawala ang kaba ko. Nang bumalik ang pusa, tumahimik ang mga daga at itinuon nang lahat ang atensyon sa akin. Bumalik din ang kaba.
Boses at ang pagtibok ng puso ko ang tanging naririnig ko. Hindi ko inaalis ang mga mata sa hawak na papel na lulan ang aking ulat. Bumilis ang aking pagbabasa at agaran ay natapos ko iyon.
Nang itaas ko ang aking ulo ay nagulat ako. Naroon siya sa may pintuan. Wala dapat siya doon dahil hindi ko naman siya kaklase. Nagkautal-utal ang aking pagsasalita. Nawala ang balangkas na nakatatak sa utak ko. Niliban ko ang tingin ko sa kanya at agad na tumingin sa iba.
Haaay... Boom. Boom. Boom!
Ganito pala ang pakiramdam nang bata ulit. Parang bumata ako nang labingtatlong taon. Bumalik ako sa pagiging grade 1 ko.
Kanina lang pala siya pumasok. Huli na siguro nang maayos ang iskedyul niya. Ayon... Kaklase ko siya sa tatlo kong subject.
Nakakatawa lang talaga. :)
Dumating ako sa klasrum wala pa ang propesor namin. 7:23 nito. Nagtext siya at ang sabi ay hintay lang daw kami at darating siya. Mahigit alas-otso na nang dumating siya.
Sa kaibuturan ng puso ko ipinagdadasal ko talaga na sana hindi na siya dumating pero naging maganda na rin iyon dahil nakaraos na.
Nagsimula na ang pag-uulat...
Sa kabutihang palad, nang ako ang tumayo sa harap ay lumabas ng room ang propesor. Salamat at ang mga kaklase ko ay parang mga daga nang lumabas na ang pusa. Sinimulan ko na ang ulat kahit ganon ang estado nila. Nawala ang kaba ko. Nang bumalik ang pusa, tumahimik ang mga daga at itinuon nang lahat ang atensyon sa akin. Bumalik din ang kaba.
Boses at ang pagtibok ng puso ko ang tanging naririnig ko. Hindi ko inaalis ang mga mata sa hawak na papel na lulan ang aking ulat. Bumilis ang aking pagbabasa at agaran ay natapos ko iyon.
Nang itaas ko ang aking ulo ay nagulat ako. Naroon siya sa may pintuan. Wala dapat siya doon dahil hindi ko naman siya kaklase. Nagkautal-utal ang aking pagsasalita. Nawala ang balangkas na nakatatak sa utak ko. Niliban ko ang tingin ko sa kanya at agad na tumingin sa iba.
Haaay... Boom. Boom. Boom!
Ganito pala ang pakiramdam nang bata ulit. Parang bumata ako nang labingtatlong taon. Bumalik ako sa pagiging grade 1 ko.
Kanina lang pala siya pumasok. Huli na siguro nang maayos ang iskedyul niya. Ayon... Kaklase ko siya sa tatlo kong subject.
Nakakatawa lang talaga. :)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento