Twenteen

Dalawampung taon na ko pero para pa rin akong bata. Bukas naman ako sa mga diskusyon tungkol sa mga seryosong bagay tulad ng pakikipagrelasyon at sex pero hindi ko makita ang sarili ko na mag-uudyok ng ganong diskusyon.

Kagabi sabi ng mga kaibigan ko sakin maghahanda daw sila kapag nagkaroon na ko ng boyfriend. Hindi pa ko nagkakaroon ng boyfriend pero nainlove na ko minsan. Ilang taon ko rin siya pinanghawakan kahit isang taon lang tumagal yung "MU" namin. Pitong taon rin ang lumipas na sapat na siya sakin.

Ngayon, pinakawalan ko na siya. Di ko alam kung bakit pero nawala na lang bigla yung nararamdaman ko para sa kanya. Siguro kung magkita kami hindi na ko matatakot o magtatago ngunit tatratuhin ko na lang siya na parang isang kakilala sa nakaraan.

Yun ang ikinakaba ko.

Minsan kasi nag-usap kami. Sa panahong iyon may nararamdaman pa rin ako para sa kanya pero pinili kong maging 'sing lamig ng yelo. Ang sabi niya sakin parang wala daw kaming nakaraan kung umasta ako. Nasaktan din ako noon pero sa tingin ko yun ang dapat na gawin ko.

Ngayon, wala na siya... o siguro... wala na ako. Ang dating ako.

Ito na siguro yung pagod o sawa. Kapag may sumisilip na pagkakataon para sa romantikong mga bagay, mapapabuntong hininga ka na lang sabay sabi ng "na naman." Agad mong lalagyan ng tiyak ng katapusan kahit di pa man din nagsisimula.

Mayroon naman na muntik nang pumalit sa kanya pero hindi talaga ako handa pa. Hindi rin siya siguro ang talagang para sakin... o hindi lang iyon para sa akin.

Pakiramdam ko di ko na kaya makipagbolahan o kung ano pa mang ginagawa para magkaroon ng isang masayang pakikipagrelasyon sa isang tao. Para akong nahinog sa pilit pagkatapos ko pagdaanan ang ilang mga bagay na bumago talaga sakin.

Alam ko na hindi ako pwede sa patweetums na relasyon kasi parang sayang sa oras. Hindi sapat ang pagsasabi ng "mahal kita" o "I love you" para masigurado akong mahal ko ang o mahal ako ng isang tao. Alam ko kasi na lahat ng iyon lilipas din kaya huwag na lang.

Sabi ng isang minsan kong nakatrabaho, ang bata bata ko pa daw pero ganito na ko mag-isip. Dapat daw enjoy-in ko.

Sinusubukan ko naman pero wala talaga.

Tuloy kagabi nung sinabi ng mga kaibigan ko iyon, imposible na yata ako magkaroon ng 36" na pizza at unlimited drinks. Iyon talaga ang nakakalungkot.

Naghahanap naman ako pero... di yata. (Haha.) Tinanggap ko na rin kasi na tatanda ako mag-isa. Sabi ng mommy ko malungkot daw iyon. Siguro kung mag-isang mag-isa malungkot talaga pero gusto ko kasi puro kaibigan lang tapos lilibutin ko ang buong mundo.

Ang gusto ko kasi maituloy ko yung ginagawa ko noong elementary ako. Gusto kong tumulong sa mga batang mahihirap, magbigay ng scholarship, bigyan sila ng pagkakataon na maging bata, maglaro, mag-aral, mamasyal - basta mamuhay na parang bata.

Gusto ko rin tumulong sa kalikasan. Gusto ko lahukan lahat ng tree-planting projects na maeencounter ko. Gusto ko rin maging choir member ng isang maliit na parokya.

Gusto ko makapagpagawa ako ng sarili kong bahay na magsasabing akong ako talaga ang nakatira doon.

Siguro kung merong isang lalaking handang lunukin ang pride niya para sakin (alam ko kung kailan yung tunay at kung kailan yung para lang sa motibo), samahan at sabayan ako sa mga trip ko, unawain ako, yun na siguro ang panahon na bibigyan ko ng pagkakataon yung kahibangan na yan.

Pero...

Sa ngayon, kapag may nakatipo na sakin nang kaunti at manligaw, alam na...