Dalawang linggo pa lang ako sa nilipatan kong unibersidad pero iba na ang pakiramdam ko. Tuwing papasok ako, laging kinakaladkad ko ang mga paa ko. Tuwing uuwi naman ako pagkatapos ng klase, gusto kong umiyak.
Kapag naglalakad na ko papunta sa entrada ng paaralan ko, pakiramdam ko simula na ng bangungot ko. Humihiwalay ako sa katawan ko. Lumilipad sa hangin. Kung ano man yung parteng ako, wala na yon kapag umapak na ko sa silid-aralan.
Dalawang linggo, walong araw ang total, pagod na ko.
Sabi ko kanina kay Lord, kung ano man ang plano niya sana sabihin na niya sakin kasi suko na ko. Dinudurog ako sa bawat araw na inilalagi ko roon. Masama man sabihin pero hindi akma sakin ang sistema roon.
Ilang taon rin ang iginugol ko na pilit na tinutuwid ang mga pagkakamali ko. Ngayon lang ako nakaranas ng ganito na hinahayaan lang magkamali ang mga tao. Oo, maganda yon pero paminsan lang sana. Dapat rin ay may matututunan. Ang labas tuloy walang gabay at tuluyan lang namamaluktot ang di dapat bumaluktot.
Kahapon mayroon kaming pagsusulit. Iniwan kami ng propesor para sagutan ang mga iyon. Mayroon akong isang kaklase na may kakilala sa ibang klase na alam ang sagot sa bawat blanko. Ang ginawa niya, tinabihan niya ang mga kaklase namin at siya ang nagsagot ng mga pagsusulit.
Di ko alam kung iyon ba yung sinasabing diskarte. Oo, hindi sayang sa oras. Oo, hindi sila nahirapan. Ang sakin lang, hindi rin sila natuto. Kung diskarte man iyon, diskarteng baluktot. Paano na lang sila kapag nasa labas na ng akademiya? Mandaraya na lang rin ba sila? Paano sila uunlad? Paano tayo uunlad?
Ito na siguro yung hirap na nagbabadya sa akin noon. Lagi ang gusto ko ang tamang gawin. Ngayon, kapag hindi ka kasali sa marami, kahit ikaw ang tama, pilit kang imamali. Pagtutulungan ka pa.
Sa kabila ng kaalaman kong ito, wala akong ginawa.
Sana nga may sinabi ako o ginawa para matauhan sila. Ang problema ko lang ayoko magdulot ng lamat sa amin. Dalawa't kalahati pang taon ang pagsasamahan namin. Ang gusto ko lang kasi dumaan lang sa lugar na iyon.
Hindi maganda dahil namimili ako ng kasama o ng tao. Mas hindi naman maganda kung magpapanggap ako. Sa karanasan ko, mas masakit iyon.
Dalawang linggo, walong araw... pito lamang pala dahil holiday ang isa... Pagod na ko. Gusto ko na itigil ito.
Sabi ng mga kaibigan ko may plano daw ang Diyos para sa akin. Di ko alam. Tiwala lang daw...
Sige...
Bahala na. :)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento