Apat na taon na mula noong atakihin sa puso ang mommy ko. Hindi ko talaga maisip kung anong gagawin namin noon kung sakaling nawala siya. Masyadong maaga, masyadong biglaan.
Maliit pa ang kapatid ko noon. Hanggang ngayon naaalala ko pa ang panik niya nung tinawag niya ko para tignan kung anong nangyari kay mommy habang nakaupo siya.
Ngayon, bumabalik sa akin lahat ng mga nangyari noon dahil dalawang araw nang hindi maayos ang pakiramdam ni mommy. Binalaan naman kami ng doktor noon na kung hindi mag-iingat si mommy, malaki ang posibilidad na mangyari nga ulit iyon.
Ewan ko ba pero ang hirap naman yata i-maintain yung diet na binibigay sa kanya sa ospital noon. Kung hindi naman sa may nabanggit si mommy na malaking pangalan, hindi naman siya tatanggapin doon. Hindi siya makakakain ng sukat at de-kalidad na pagkain kundi sa mahiwagang pangalan na iyon.
Pagkalabas niya ng ospital, sinubukan kong bumili ng gatas na pinapainom sa kanya sa ospital. Literal na napanganga ako nung sinagot ako nung tinanong ko kung magkano ang presyo. 700 pesos ang lata at 400 yung kahon. Saan naman kami pupulot ng ganon?
Dito, sa karanasan na ito, ko naranasan na gawin ang lahat para sa taong mahal mo. Kahit kahati ko ang mommy ko sa baon ko sa eskwela, wala akong pakielam. Nakakainggit man na makita kong nagpaparty ang mga kaibigan ko, kumikickback tuwing enrolment, o gumagala - mas pipiliin ko nang mawalan ng social life kaysa sa nanay.
Mahirap kasi hindi naman ako sanay sa ganito. Nagkasunod-sunod lang talaga yung mga trahedya samin.
Maginhawa ang buhay noong kasama pa namin si lola. Sabi kasi ni lola samin hindi daw niya hahayaan mangyari saming mga apo niya yung nangyari sa kanya noon. Hindi kasi siya nakatapos.
Ipinasok kami sa mga pribadong paaralan. Pinalaki sa luho. Lumaki kaming may sinasandigan.
Hanggang sa isang araw nawala na lang si lola. Inatake sa puso.
Kahit wala na siya, iniwan niya ang tindahan niya kayla mommy pero hindi naman napatakbo nang maiigi kaya nagsara din tapos inatake din si mommy.
Iyon na ang panahon na para akong pinihit hanggang sa masagad. Biglaan. Kung pagbulusok paibaba ang usapan, iyon na yon.
Nakakalungkot lang kasi naiwan sa ere si daddy. Di ko alam kung di lang niya matanggap na ganon na ang kalagayan namin o meron siyang pinanghahawakan na hindi ko alam ang ibang tawag o termino ngunit kayabangan.
Tatlo man kaming magkakapatid na magtulong-tulong, hindi pa rin kaya.
Apat na taon, heto na naman. Nagbabadya.
Kung ano man ang mangyari, sana maging handa kami. Pero sana...
Sana...
Maging maayos lahat.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento