Blessing in Disguise

Kahapon nakaalis na si kuya nang magising ako. Nagulat ako kasi kagagaling lang niya sa byahe mula Bicol para sa trabaho. Madaling araw daw siya dumating at umalis din ng umagang yon. Isang oras lang halos ang tulog niya. Ang siste hindi pa siya nag eroplano kaya matapos ang mahabang byahe sa bus, dumeretso siya sa trabaho.

Habang nananghalian kami kinausap ko ang nakababata kong kapatid. Sabi ko hangga't maaari huwag muna tanungin si kuya tungkol sa pera. Namroroblema kasi si bunso kung paano ang pang tuition niya. Panahon na rin kasi ng enrolment niya.

Ang mali ko di ko nakausap si mommy.

Kinagabihan, dumating si kuya. Tinawag niya kami ni bunso. Tulog si bunso kaya ako na lang ang lumabas mula sa kwarto. Pagdating ko sa may kainan, naghihimutok na siya.

Siguro kung hindi ko naranasan yung mga naranasan ko noong nakaraang taon maiinis din ako. Pero dahil nga sa meron akong karanasan, naiintindihan ko siya.

Pag uwi niya pala kasi hiningan siya agad ni mommy ng pambili ng ulam. Tapos habang nasa Bicol siya, isang beses lang daw siya tinext para lang itanong kung may pera siya para sa tuition. Sinong pagod na pagod nga naman ang hindi mag-iinit ang ulo doon?

Sabi niya habang nag-aayos ng sarili na pagkatapos daw namin mag-aral ni bunso aalis na siya. Pagod na pagod na daw siya. Gusto na raw niya mamatay. Ni hindi man lang daw siya kinumusta o tinanong kung anong nangyari sa lakad niya.

Naiintindihan ko. Mahirap. Masakit.

Di ko alam kung anong dapat kong sabihin kaya sabi ko na lang hindi pwede yon at humanap na siya ng girlfriend para gumaan ang buhay niya. Natawa siya at sabi niya nakakastress lang daw lalo yon.

Sabi ko sa kanya nakita ko na si Jacopo. Iyon kasi yung topic noon na medyo na-off siya nung nanunuod kami ng Anger Management tapos di ko alam si Jacopo. Sabi ko ganon naman yata talaga yon. Walang kwenta. Pero... Ulit, natawa siya.

Sa papag lang siya sa sala natutulog. De-tupi yung kawayang papag kaya nung medyo maayos na siya (sa tingin ko), iniwan ko na siya para ayusin ang tutulugan niya.

Inilatag ko iyon, pinatungan ng banig, at ikinabit ang kulambo. Buti at napilit ko siya magkulambo kasi malamok dito samin. Ayaw niya magkulambo kasi "claustropogi" daw siya. Kaya noong mga nakakaraang gabi na natutulog siya doon, nagtitiis lang siya habang nilalamok.

Pagkagising niya kanina, wala na yung kuya kong lugmong-lugmo kagabi.

Makulit na ulit.

Siya pa nagbigay ng pera at nagpabili ng ulam na lechong kawali.

***

Iyon yung isa sa mga panahong naaalala ko yung dinanas ko noong nagtrabaho last year. Kahit pagod ka na, ayaw mo na, di mo na kaya, wala kang magagawa kundi magpatuloy kasi kailangan. Para kang gatasang baka kung hingan ng pera.

Uuwi ka para hingan ng pambili ng ganito, pambili ng ganyan, pambayad ng ganito, pambayad ng ganyan. Hindi man lang kinukumusta.

Wala akong naipon sa sweldo ko kahit nakita ko sa payslip kung gaano kalaki ang nabigay sakin ng kompanya para sa sweldo. Humina nang husto ang katawan ko kaya kung nung una si mommy lang ang nag gagamot, pag-alis ko ng trabaho, dalawa na kami. Nakakapanlumo. 

Nang nalaman ko na ang pakiramdam nang ganon, naintindihan ko na si kuya tuwing sasama ang loob niya kahit sa maliit na bagay lang. Lalo na kung kauuwi lang niya galing sa trabaho.

Siguro yun lang ang hindi maiintindihan ni mommy at hindi pa naiintindihan ni bunso. Simula kasi noon housewife na si mommy. Hindi siya nakaranas ng trabaho. Si bunso naman sanay din sa sarap noong hindi pa nagkaleche-leche lahat. Ang alam lang kasi nila nahihirapan din sila kasi wala silang magawa kaya tinatanggap na lang ang maaanghang na salitang binibitawan ni kuya sa panahong tulad nito.

Mapalad na rin siguro ako kasi iba ang pakiramdam kapag nagagawa mong pagdugtungin yung dalawang dulo. 

Parang patunay lang na lahat may dahilan. 

Ikaw ang nakakapag-ugnay sa dalawa para maging isa. :)