Dahil sa Tag-init

Kahapon nagpaalam na ko kay mommy na pagkagraduate ko bubukod na ko. Tinanong niya ko kung kailan at bakit. Sabi ko pagkagraduate nitong college, sabi ko susubok ako mag-aral sa ibang bansa. Di ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya pero nag-oo lang siya.

Sa totoo lang kung pwedeng ngayon na, aalis na ko. Pagod na kasi ako sa araw-araw na nangyayari samin. Nakakasawa nang makita sila na hindi kumikilos. Na parang naghihintay na lang ng kamatayan.

Masama nga siguro ako para mawalan ng paki sa lagay ni mommy. Nitong huling tatlong araw, madalas siyang nakahilata sa sala. May pagkadrama queen din kasi siya. Gusto laging may atensyon. Napulot kakapanuod ng serye sa hapon. Hindi na niya nagagawa yung mga dapat gawin.

Alam ko may problema din ako.

(Nakakatuwa kasi pwedeng maging honest dito...)

Hindi pa rin ako nakakaadjust sa nilipatan naming bahay. Hindi ako makapagbasa, hindi ako makapag-aral, hindi ako makapag-isip. Siguro sasabihin ng iba na nasasakin na tiisin 'to at gumawa ng paraan para makaalis dito.

Sana ganon lang kadali iyon.

Ngayon kasi bumabalik lahat ng sana na nangyari. Sana hindi na lang nabenta yung bahay kasi nung nabenta yon, nawaldas lang sa wala yung pera kaya mas masahol pa ang lagay namin ngayon. Ibang-iba na lahat. Masakit pa kasi ang daming sinabi ni daddy na ibibigay niya at gagawin na sana hindi ko na lang narinig at pinakinggan. Sobrang sakit umasa sa wala.

Hindi halos matirhan yung bahay na nalipatan namin pero wala kaming ibang pagpipilian kasi wala na kaming pera talaga at ito lang ang libre. Kailangan magtiis.

Sira ang lababo namin. Wala kaming pampagawa. Sa banyo, kung saan kami naliligo, kami naghuhugas ng kasangkapan, sinaing, at nagtutoothbrush.

Doon din kami sa banyo na yon nagsasabon ng labahin at sa kabilang bahay nagbabanlaw.

Isa lang yan sa detalye ng buong larawan.

Minsan sinubukan kong magbanlaw ng damit, hindi ko napigilan ang sarili kong mainis. Kinausap ako ni mommy, nasagot ko siya. Hindi na niya ko pinagbanlaw ulit.

Minsan sinubukan kong maghugas ng pinggan, hindi ako pumayag na galawin nila ang mga kasangkapang hinugasan ko hanggat di pa ko natatapos, tatlong oras mula noon bago kami nakakain.

Yung huling hugas ko, kumuha si mommy ng malaking mangkok, sabi ko papatayin ko si daddy. Hindi na niya ko pinaghugas ulit.

Siguro nga may problema na ko na medyo malala, pero alam ko naman ang sagot.

Kailangan ko umalis.

Mahirap lang gawin yon kasi yung bunso namin masyadong dependent. Nung nagtrabaho ako, naroon yung lumayo nang sobra ang loob samin kung anu-ano pinaggagawa. Hindi sanay mahirapan kaya tumatakas sa kahit anong paraang pwede. Matapang magpakapariwara pero ni hindi makapagbanyo mag-isa kahit nasa bahay. Hindi makatulog nang walang ilaw. Hindi makakain nang mag-isa sa kainan.

Di ako makapaniwalang totoo pala yung ganong karakter. Gaga kung gaga. Paano mo naman iiwan ang ganon?

Maiwan lang mag-isa, mag-self destruct na.

Ewan. Di ko na alam ang gagawin. Pero... nawawalan na rin ako ng concern sa kanila. Yun sana yung gusto kong isalba kaya gusto kong umalis. Ayokong dumating yung araw na bumulagta sa sahig si mommy o kahit sino man sa pamilya, at sabihin kong ayos lang yon kasi nasa mas maganda na siyang lugar.

***

17 years and counting... Ang tagal na rin pala. Ang tagal na simula nung mag-resign si daddy sa trabaho at sa pagiging ama namin. Sana nawala na lang siya noon kesa pinepesta niya kami hanggang ngayon. Sabi kasi ni mommy siya daw ang itinalaga ng Diyos para unawain si daddy. Halata naman kasi natakot din si daddy nung inatake si mommy. Di kayang mag-isa ni daddy. Kung ganon, sana hindi na Siya nandamay. Silang dalawa na lang sana.

Alam din kasi ni daddy na kapag nawala si mommy, malamang sa malamang, walang mag-aalaga sa kanya. Kung ako lang, kapag nawala si mommy para akong ibong lilipad papunta sa pinakamalayong lugar na kaya kong liparin.

Ewan ko lang yung iba kong kapatid.

Baka meron pa ring gaalikabok na puwang sa puso nila para kay daddy sa kabila ng lahat ng ginawa niya.

***

Lalo akong humahanga sa kuya ko at kinakaya niya lahat ng 'to.

Mahirap pala kapag biglang nag-iba ang ikot ng mundo.

Nahihirapan ako kasi inaasam ko talaga yung alaga ng magulang pero ngayon, sila yung umaaktong ganon. Ang immature pero ang unfair para sakin.

Wala ka namang magawa kasi merong hibla na saksakan ng tibay na kahit kailan hindi masisira. Kahit anong direksyon umikot ang mundo, pamilya ko pa rin sila. Magulang ko pa rin sila.

Ayon. Haaay...