Dear Universe

Dear Universe,

Hindi ko alam kung ano ang plano mo sakin. Sabi ni Paulo Coelho magcoconspire ka daw para mangyari ang dapat mangyari. Di ko lang alam kung totoo bang lahat ng nangyayari, nakatala na sa mga bituin mo.

Kanina nag-exam ako para sa lilipatan kong university.

Ayoko doon. Ayoko lumipat.

Alam kong alam mo na papasa ako. Kita naman sa mga tanong. Nagkataon pa na kahit hindi ako nag-aral yung mga nasa utak ko, yun lang yung nandon. Lalo tuloy akong nawalan ng lakas para magduda na may loob ka.

Di kami maaga umalis ng mommy ko ng bahay kasi sabi ng kapatid ko ayos lang daw na late. Nakalagay naman doon sa form. Pero kahit 6:45 na kami umalis ng bahay, bumili pa si mommy ng gamot, nag-traffic pa sa daan, dumating pa rin ako ng 7:25 am doon sa university.

Akala ko mahihirapan kami hanapin ang building na pagkukuhanan ko ng exam pero di pa kami nagtatanong, itinuro na.

Universe, nag-cr pa kami ni mommy para lang mahuli ako pero wala. Maaga pa rin nung pinaakyat ako ni mommy para pumunta sa room.

15 minutes pa bago magsimula yung exam. Hindi na ko nagliwaliw. Umupo lang ako sa loob nung classroom. Nagmasid...

Blackboard pa yung gamit nila. May kalumaan na. Walang aircon, yung mga bintana metal na de-bukas (bahay-kubo style), yung mga upuan tulad ng upuan sa kainan ng bahay ni Kuya Kim - iba-iba pero ang pinagkaiba, pa-goodbye na, na mayroon pang sari-saring sulat.

Ang pareho lang sa classroom na yon at sa classroom sa future former university ko ay yung mga ilaw.

Habang nag-eeksamen lumilipad ang utak ko. Kung anu-ano na naiisip ko.

Nung sinabi sakin na aalis na ko sa pinapangarap kong university, umisip ako ng mga pros tulad ng sinasabi ng iba na look at the brighter side. Hindi ko na kailangan makipagkumpitensya sa bus, hindi na ako babahain sa tag-ulan, kakain ako sa bahay na lang, at higit sa lahat hindi na mangyayaring mas mahaba ang oras ng byahe ko kaysa sa pag-tengga ko sa classroom. Mas higit sa higit sa lahat, di na ko mahihirapan at magiging sakitin.

Pilit kong kinumbinse ang sarili ko na ayos lang na lumipat. Na mas maganda kung lilipat. Pero... pero... haaay... Ano bang binatbat ng hamak na ako na parang plankton lang kumpara sa laki mo, Universe?

Ano nga ba naman ako? Sino nga ba naman ako?

Pagkatapos ko mag-exam, naiiyak na lang talaga ako. Pinigil ko lang kasi nandon si mommy, na hindi naman niya kasalanan kung bakit nagkaganito kami pero sinisisi ang sarili, at magbibiyahe pa kami pauwi.

Sa huling beses na pupunta ako sa dream university ko, yun ay para kunin na lang ang records ko. Naaalala ko pa nung nagpasa ako ng form para sa leave of absence. Salamat at naimbento ang shades. Nagbyahe kami ni mommy sa jeep at sa bus, umaagos ang luha ko. Waterfalls kung waterfalls.

Sabi ko nga sa kuya ko ayoko muna bumalik mag-aral kasi umaasa pa rin ako na baka magawan ko ng paraan yung future former university ko. Kaso... Sabi niya mas madali akong makakatulong kung makakapagtapos na ko. Di bale na kahit saan manggaling ang diploma basta't meron.

Tama naman siya. Iba na ang may pinanghahawakan.

Naiiyak talaga ako. (Siyet!)

Noong pagpasok ko kasi sa future former university ko, sinubaybayan ko na yung mga gumagraduate doon. Yung mga photoshopped na itsura nila sa graduation picture, yung babuyan ng damit sa baccalaureate mass, at yung inspiring words ng mag-administer ng graduation rites. Higit sa lahat yung pride na nakapagtapos ka sa ganong lugar at nakasurvive ka sa sandamukal na hirap ng pagiging isang nilalang doon.

Ayon. Mawawala na lahat yon. Iisantabi ko na lang. Itatago sa baul, ipapadlock, tatalian, babalutin ng brown bag, ng lona, saka ibabaon sa lupa o kaya itatapon sa deep ocean. Wala na.

Ang dami ko pang sinasabi pero isa lang talaga ang paulit-ulit na sinisigaw ng taong maliit sa loob ko... Ayokong lumipat. Gusto kong panghawakan ang pag-asa na baka magawan pa ng paraan pero sa lagay namin ngayon, imposible na talaga. Tipong Divine Intervention ang tanging magpapaliwanag sa madilim naming kinasasadlakan.

Paano pa magkakaroon ng Divine Intervention kung ang destiny ko nga ay lumipat?

Haaay... Ramdam na ramdam kong Pilipino ako. Mahirap maging Pilipino sa Pilipinas na pinamamahalaan ng mga mala-Universe ang asta. (Segue lang. Commercial. Kainis kasi. Ang helpless.)

Pero, Universe, sabi naman ng iba wala sa pinanggalingan kung magiging ganap na ikaw yung gusto mo maging ikaw. Nasa tao din yan. (Kaso iba sa Pilipinas. Survival of the fittest talaga.)

Basta tulungan mo na lang ako sa pasikut-sikot sa enrolment ha. Alam mo naman ang pasensya ko. 'Wag mong hayaan na makasakit ako sa isip, sa salita, at sa gawa. (Dun ako kinakabahan eh.)

Sisikapin kong maging hanggang dito na lang 'tong pag-aalburuto ko. For my own and others' good na din. (Haha.)

Kung may maliligaw man na makakabasa nito na katulad ko ang pinagdadaanan o basta may pinagdadaanan, fight lang tayo.

"Smooth seas don't make good sailors." At ang pinakamagandang diyamante ay yung maraming prosesong pinagdaanan. At ang dakilang cliche na "There's always a rainbow after the rain."

Haaay... Universe, ano bang gagawin ko sayo?


Nagmamahal,

Ako. :)