Simula nang matigil ako mag-aral, nagkaroon ako ng panahon para makapag-isip, maiayos ang lahat. Noong nag-aaral pa kasi ako, pilit akong humihingi ng panahon para makapaglaan ng oras sa sarili ko.
Nakakasakal din pala kasi yung tuloy-tuloy lang. Pakiramdam ko noon, hindi ako handa sa mga bagay-bagay na nangyayari kaya tuloy hindi ko magawa nang tama ang mga iyon.
Dati akong nilalang na sinasabing naglalakad sa numero. Mahirap maging totoo lalo na kung para kang puppet na nakatali. Kailangan gawin mo 'to, gawin mo 'yan, di pwede 'to, di pwede 'yan. May imahe ng iba na kailangang pangalagaan.
Sabi ng iba dapat daw 'wag hayaan na ibang tao ang magdikta kung anong gagawin mo. Sana noon alam ko na yon. Pero mahirap kasi pangatawanan yon lalo na kung nag-aasam ka din ng pagtanggap mula sa pamilya mo.
Hanggang sa ito nga, ako na talaga yung parang pinakawalan sa koral. Halu-halo ang emosyon. Di ko malaman ang gagawin. Ngayon lang kasi nagkaroon ng tsansa para hanapin yung tunay na pagkatao ko. Sa panahong lahat mabibilis na, pakiramdam ko napag-iwanan ako. Magkagayon man, di ko naman pinagsisisihan ang panahong inilaan ko para sa sarili ko.
Wala na kasi ibang makakakilala sa iyo kundi ang sarili mo.
Kaya noong pinilit kong sundin ang puso ko, binitawan man ako, masaya ako. Oo, mahirap. Pero nakukuha naman sa dasal at sa determinasyon.
Pagkatapos nito, siguro kahit anong gawin ng iba, kahit anong sabihin nila kahit na maging ang pamilya ko, di na ko matitinag. Hawak ko na yung sarili kong pangalan. Ako na ako.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento