Noong 18th birthday ko, iyon yung taon kung kailan naibenta yung bahay namin, humiling ako sa tatay ko ng isang bagay. Nung una sabi niya, bandang May din ito, na pupunta daw kami sa Laguna para mag-outing. Isama ko daw yung mga kaibigan ko. Tuwang-tuwa ako nito. Bilang noon nga lang yung tsansa para magsaya kami, sobrang saya ko talaga kasi kahit paano naisip niya akong paglaanan ng konti sa biyaya na dumating.
Lumipas ang mga araw at buwan, Setyembre, lumiit ang pera sabi niya magswimming na lang daw kami sa private pool malapit sa amin. Pumayag naman ako.
Disyembre, sabi ko bigyan na lang ako ng isang regalo na gusto ko. Pumayag siya. Hindi na ko humingi kahit anong handa kaya daing na Tilapia ang agahan namin at tanghalian, pizza na iniuwi ng kuya ko ang hapunan.
Tinanong niya ko noon kung kailan ko daw gusto makuha ang regalo, kung yung Disyembre ba na yon o sa Marso. Siya din ang namili sa huli. Sa Marso na lang daw.
Dumating ang Marso. Hinintay kong ibigay niya iyon pero wala. Ipinaalala ko sa kanya, walang nangyari. Ubos na daw ang pera. Pangmatrikula daw namin ang natitira.
Hunyo, installment ang bayad sa tuition.
Hulyo, si kuya na ang nagbibigay ng baon.
Agosto, si kuya na rin ang nagbibigay ng pambili ng pagkain sa bahay.
Lumipas ang ilang buwan, nahinto na ko sa pag-aaral.
Naglahong parang bula ang biyaya. Di rin naman niya sinasagot kung saan napunta iyon. Tinanong pa namin pero alam naman namin ang sagot. Nakita namin ang sagot. Siguro gusto lang namin akuin niya ang nagawa niya pero wala.
Ayos lang naging masaya naman siya nang ilang gabi. Naging bida sa mga kaibigan. Pero nang wala na siyang mailabas, pati sila nawala na rin.
Sa sobrang galit ko, nangumpisal ako.
Tuwing naaalala ko ang panahon na yon, naiisip ko na siguro natatawa yung pari sa kabila ng kumpisalan. Humahagulgol ako para sa regalong ipinangako na hindi naibigay sa akin.
Lahat ng iyon gumaan matapos sabihin sakin ng pari ito...
"Malay mo ikaw ang nakatakda na magbigay non sa sarili mo. Pagsumikapan mo. Sa paraang yon hindi masasayang ang hinihiling mo kasi alam mo ang halaga noon, aalagaan mo nang mabuti."
Noon ko napagtanto na hindi ko dapat iasa sa iba ang mga gusto ko sa buhay. Mahirap man hanapin, may paraan pa rin para maging maganda ang nangyaring iyon. Sariling sipag at tiyaga lang. Makukuha ko din yon. :)
Linggo, Mayo 18, 2014
Sabado, Mayo 10, 2014
Dahil sa Tag-init
Kahapon nagpaalam na ko kay mommy na pagkagraduate ko bubukod na ko. Tinanong niya ko kung kailan at bakit. Sabi ko pagkagraduate nitong college, sabi ko susubok ako mag-aral sa ibang bansa. Di ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya pero nag-oo lang siya.
Sa totoo lang kung pwedeng ngayon na, aalis na ko. Pagod na kasi ako sa araw-araw na nangyayari samin. Nakakasawa nang makita sila na hindi kumikilos. Na parang naghihintay na lang ng kamatayan.
Masama nga siguro ako para mawalan ng paki sa lagay ni mommy. Nitong huling tatlong araw, madalas siyang nakahilata sa sala. May pagkadrama queen din kasi siya. Gusto laging may atensyon. Napulot kakapanuod ng serye sa hapon. Hindi na niya nagagawa yung mga dapat gawin.
Alam ko may problema din ako.
(Nakakatuwa kasi pwedeng maging honest dito...)
Hindi pa rin ako nakakaadjust sa nilipatan naming bahay. Hindi ako makapagbasa, hindi ako makapag-aral, hindi ako makapag-isip. Siguro sasabihin ng iba na nasasakin na tiisin 'to at gumawa ng paraan para makaalis dito.
Sana ganon lang kadali iyon.
Ngayon kasi bumabalik lahat ng sana na nangyari. Sana hindi na lang nabenta yung bahay kasi nung nabenta yon, nawaldas lang sa wala yung pera kaya mas masahol pa ang lagay namin ngayon. Ibang-iba na lahat. Masakit pa kasi ang daming sinabi ni daddy na ibibigay niya at gagawin na sana hindi ko na lang narinig at pinakinggan. Sobrang sakit umasa sa wala.
Hindi halos matirhan yung bahay na nalipatan namin pero wala kaming ibang pagpipilian kasi wala na kaming pera talaga at ito lang ang libre. Kailangan magtiis.
Sira ang lababo namin. Wala kaming pampagawa. Sa banyo, kung saan kami naliligo, kami naghuhugas ng kasangkapan, sinaing, at nagtutoothbrush.
Doon din kami sa banyo na yon nagsasabon ng labahin at sa kabilang bahay nagbabanlaw.
Isa lang yan sa detalye ng buong larawan.
Minsan sinubukan kong magbanlaw ng damit, hindi ko napigilan ang sarili kong mainis. Kinausap ako ni mommy, nasagot ko siya. Hindi na niya ko pinagbanlaw ulit.
Minsan sinubukan kong maghugas ng pinggan, hindi ako pumayag na galawin nila ang mga kasangkapang hinugasan ko hanggat di pa ko natatapos, tatlong oras mula noon bago kami nakakain.
Yung huling hugas ko, kumuha si mommy ng malaking mangkok, sabi ko papatayin ko si daddy. Hindi na niya ko pinaghugas ulit.
Siguro nga may problema na ko na medyo malala, pero alam ko naman ang sagot.
Kailangan ko umalis.
Mahirap lang gawin yon kasi yung bunso namin masyadong dependent. Nung nagtrabaho ako, naroon yung lumayo nang sobra ang loob samin kung anu-ano pinaggagawa. Hindi sanay mahirapan kaya tumatakas sa kahit anong paraang pwede. Matapang magpakapariwara pero ni hindi makapagbanyo mag-isa kahit nasa bahay. Hindi makatulog nang walang ilaw. Hindi makakain nang mag-isa sa kainan.
Di ako makapaniwalang totoo pala yung ganong karakter. Gaga kung gaga. Paano mo naman iiwan ang ganon?
Maiwan lang mag-isa, mag-self destruct na.
Ewan. Di ko na alam ang gagawin. Pero... nawawalan na rin ako ng concern sa kanila. Yun sana yung gusto kong isalba kaya gusto kong umalis. Ayokong dumating yung araw na bumulagta sa sahig si mommy o kahit sino man sa pamilya, at sabihin kong ayos lang yon kasi nasa mas maganda na siyang lugar.
17 years and counting... Ang tagal na rin pala. Ang tagal na simula nung mag-resign si daddy sa trabaho at sa pagiging ama namin. Sana nawala na lang siya noon kesa pinepesta niya kami hanggang ngayon. Sabi kasi ni mommy siya daw ang itinalaga ng Diyos para unawain si daddy. Halata naman kasi natakot din si daddy nung inatake si mommy. Di kayang mag-isa ni daddy. Kung ganon, sana hindi na Siya nandamay. Silang dalawa na lang sana.
Alam din kasi ni daddy na kapag nawala si mommy, malamang sa malamang, walang mag-aalaga sa kanya. Kung ako lang, kapag nawala si mommy para akong ibong lilipad papunta sa pinakamalayong lugar na kaya kong liparin.
Ewan ko lang yung iba kong kapatid.
Baka meron pa ring gaalikabok na puwang sa puso nila para kay daddy sa kabila ng lahat ng ginawa niya.
Lalo akong humahanga sa kuya ko at kinakaya niya lahat ng 'to.
Mahirap pala kapag biglang nag-iba ang ikot ng mundo.
Nahihirapan ako kasi inaasam ko talaga yung alaga ng magulang pero ngayon, sila yung umaaktong ganon. Ang immature pero ang unfair para sakin.
Wala ka namang magawa kasi merong hibla na saksakan ng tibay na kahit kailan hindi masisira. Kahit anong direksyon umikot ang mundo, pamilya ko pa rin sila. Magulang ko pa rin sila.
Ayon. Haaay...
Sa totoo lang kung pwedeng ngayon na, aalis na ko. Pagod na kasi ako sa araw-araw na nangyayari samin. Nakakasawa nang makita sila na hindi kumikilos. Na parang naghihintay na lang ng kamatayan.
Masama nga siguro ako para mawalan ng paki sa lagay ni mommy. Nitong huling tatlong araw, madalas siyang nakahilata sa sala. May pagkadrama queen din kasi siya. Gusto laging may atensyon. Napulot kakapanuod ng serye sa hapon. Hindi na niya nagagawa yung mga dapat gawin.
Alam ko may problema din ako.
(Nakakatuwa kasi pwedeng maging honest dito...)
Hindi pa rin ako nakakaadjust sa nilipatan naming bahay. Hindi ako makapagbasa, hindi ako makapag-aral, hindi ako makapag-isip. Siguro sasabihin ng iba na nasasakin na tiisin 'to at gumawa ng paraan para makaalis dito.
Sana ganon lang kadali iyon.
Ngayon kasi bumabalik lahat ng sana na nangyari. Sana hindi na lang nabenta yung bahay kasi nung nabenta yon, nawaldas lang sa wala yung pera kaya mas masahol pa ang lagay namin ngayon. Ibang-iba na lahat. Masakit pa kasi ang daming sinabi ni daddy na ibibigay niya at gagawin na sana hindi ko na lang narinig at pinakinggan. Sobrang sakit umasa sa wala.
Hindi halos matirhan yung bahay na nalipatan namin pero wala kaming ibang pagpipilian kasi wala na kaming pera talaga at ito lang ang libre. Kailangan magtiis.
Sira ang lababo namin. Wala kaming pampagawa. Sa banyo, kung saan kami naliligo, kami naghuhugas ng kasangkapan, sinaing, at nagtutoothbrush.
Doon din kami sa banyo na yon nagsasabon ng labahin at sa kabilang bahay nagbabanlaw.
Isa lang yan sa detalye ng buong larawan.
Minsan sinubukan kong magbanlaw ng damit, hindi ko napigilan ang sarili kong mainis. Kinausap ako ni mommy, nasagot ko siya. Hindi na niya ko pinagbanlaw ulit.
Minsan sinubukan kong maghugas ng pinggan, hindi ako pumayag na galawin nila ang mga kasangkapang hinugasan ko hanggat di pa ko natatapos, tatlong oras mula noon bago kami nakakain.
Yung huling hugas ko, kumuha si mommy ng malaking mangkok, sabi ko papatayin ko si daddy. Hindi na niya ko pinaghugas ulit.
Siguro nga may problema na ko na medyo malala, pero alam ko naman ang sagot.
Kailangan ko umalis.
Mahirap lang gawin yon kasi yung bunso namin masyadong dependent. Nung nagtrabaho ako, naroon yung lumayo nang sobra ang loob samin kung anu-ano pinaggagawa. Hindi sanay mahirapan kaya tumatakas sa kahit anong paraang pwede. Matapang magpakapariwara pero ni hindi makapagbanyo mag-isa kahit nasa bahay. Hindi makatulog nang walang ilaw. Hindi makakain nang mag-isa sa kainan.
Di ako makapaniwalang totoo pala yung ganong karakter. Gaga kung gaga. Paano mo naman iiwan ang ganon?
Maiwan lang mag-isa, mag-self destruct na.
Ewan. Di ko na alam ang gagawin. Pero... nawawalan na rin ako ng concern sa kanila. Yun sana yung gusto kong isalba kaya gusto kong umalis. Ayokong dumating yung araw na bumulagta sa sahig si mommy o kahit sino man sa pamilya, at sabihin kong ayos lang yon kasi nasa mas maganda na siyang lugar.
***
17 years and counting... Ang tagal na rin pala. Ang tagal na simula nung mag-resign si daddy sa trabaho at sa pagiging ama namin. Sana nawala na lang siya noon kesa pinepesta niya kami hanggang ngayon. Sabi kasi ni mommy siya daw ang itinalaga ng Diyos para unawain si daddy. Halata naman kasi natakot din si daddy nung inatake si mommy. Di kayang mag-isa ni daddy. Kung ganon, sana hindi na Siya nandamay. Silang dalawa na lang sana.
Alam din kasi ni daddy na kapag nawala si mommy, malamang sa malamang, walang mag-aalaga sa kanya. Kung ako lang, kapag nawala si mommy para akong ibong lilipad papunta sa pinakamalayong lugar na kaya kong liparin.
Ewan ko lang yung iba kong kapatid.
Baka meron pa ring gaalikabok na puwang sa puso nila para kay daddy sa kabila ng lahat ng ginawa niya.
***
Mahirap pala kapag biglang nag-iba ang ikot ng mundo.
Nahihirapan ako kasi inaasam ko talaga yung alaga ng magulang pero ngayon, sila yung umaaktong ganon. Ang immature pero ang unfair para sakin.
Wala ka namang magawa kasi merong hibla na saksakan ng tibay na kahit kailan hindi masisira. Kahit anong direksyon umikot ang mundo, pamilya ko pa rin sila. Magulang ko pa rin sila.
Ayon. Haaay...
Martes, Mayo 6, 2014
Blessing in Disguise
Kahapon nakaalis na si kuya nang magising ako. Nagulat ako kasi kagagaling lang niya sa byahe mula Bicol para sa trabaho. Madaling araw daw siya dumating at umalis din ng umagang yon. Isang oras lang halos ang tulog niya. Ang siste hindi pa siya nag eroplano kaya matapos ang mahabang byahe sa bus, dumeretso siya sa trabaho.
Habang nananghalian kami kinausap ko ang nakababata kong kapatid. Sabi ko hangga't maaari huwag muna tanungin si kuya tungkol sa pera. Namroroblema kasi si bunso kung paano ang pang tuition niya. Panahon na rin kasi ng enrolment niya.
Ang mali ko di ko nakausap si mommy.
Kinagabihan, dumating si kuya. Tinawag niya kami ni bunso. Tulog si bunso kaya ako na lang ang lumabas mula sa kwarto. Pagdating ko sa may kainan, naghihimutok na siya.
Siguro kung hindi ko naranasan yung mga naranasan ko noong nakaraang taon maiinis din ako. Pero dahil nga sa meron akong karanasan, naiintindihan ko siya.
Pag uwi niya pala kasi hiningan siya agad ni mommy ng pambili ng ulam. Tapos habang nasa Bicol siya, isang beses lang daw siya tinext para lang itanong kung may pera siya para sa tuition. Sinong pagod na pagod nga naman ang hindi mag-iinit ang ulo doon?
Sabi niya habang nag-aayos ng sarili na pagkatapos daw namin mag-aral ni bunso aalis na siya. Pagod na pagod na daw siya. Gusto na raw niya mamatay. Ni hindi man lang daw siya kinumusta o tinanong kung anong nangyari sa lakad niya.
Naiintindihan ko. Mahirap. Masakit.
Di ko alam kung anong dapat kong sabihin kaya sabi ko na lang hindi pwede yon at humanap na siya ng girlfriend para gumaan ang buhay niya. Natawa siya at sabi niya nakakastress lang daw lalo yon.
Sabi ko sa kanya nakita ko na si Jacopo. Iyon kasi yung topic noon na medyo na-off siya nung nanunuod kami ng Anger Management tapos di ko alam si Jacopo. Sabi ko ganon naman yata talaga yon. Walang kwenta. Pero... Ulit, natawa siya.
Sa papag lang siya sa sala natutulog. De-tupi yung kawayang papag kaya nung medyo maayos na siya (sa tingin ko), iniwan ko na siya para ayusin ang tutulugan niya.
Inilatag ko iyon, pinatungan ng banig, at ikinabit ang kulambo. Buti at napilit ko siya magkulambo kasi malamok dito samin. Ayaw niya magkulambo kasi "claustropogi" daw siya. Kaya noong mga nakakaraang gabi na natutulog siya doon, nagtitiis lang siya habang nilalamok.
Pagkagising niya kanina, wala na yung kuya kong lugmong-lugmo kagabi.
Makulit na ulit.
Siya pa nagbigay ng pera at nagpabili ng ulam na lechong kawali.
Uuwi ka para hingan ng pambili ng ganito, pambili ng ganyan, pambayad ng ganito, pambayad ng ganyan. Hindi man lang kinukumusta.
Habang nananghalian kami kinausap ko ang nakababata kong kapatid. Sabi ko hangga't maaari huwag muna tanungin si kuya tungkol sa pera. Namroroblema kasi si bunso kung paano ang pang tuition niya. Panahon na rin kasi ng enrolment niya.
Ang mali ko di ko nakausap si mommy.
Kinagabihan, dumating si kuya. Tinawag niya kami ni bunso. Tulog si bunso kaya ako na lang ang lumabas mula sa kwarto. Pagdating ko sa may kainan, naghihimutok na siya.
Siguro kung hindi ko naranasan yung mga naranasan ko noong nakaraang taon maiinis din ako. Pero dahil nga sa meron akong karanasan, naiintindihan ko siya.
Pag uwi niya pala kasi hiningan siya agad ni mommy ng pambili ng ulam. Tapos habang nasa Bicol siya, isang beses lang daw siya tinext para lang itanong kung may pera siya para sa tuition. Sinong pagod na pagod nga naman ang hindi mag-iinit ang ulo doon?
Sabi niya habang nag-aayos ng sarili na pagkatapos daw namin mag-aral ni bunso aalis na siya. Pagod na pagod na daw siya. Gusto na raw niya mamatay. Ni hindi man lang daw siya kinumusta o tinanong kung anong nangyari sa lakad niya.
Naiintindihan ko. Mahirap. Masakit.
Di ko alam kung anong dapat kong sabihin kaya sabi ko na lang hindi pwede yon at humanap na siya ng girlfriend para gumaan ang buhay niya. Natawa siya at sabi niya nakakastress lang daw lalo yon.
Sabi ko sa kanya nakita ko na si Jacopo. Iyon kasi yung topic noon na medyo na-off siya nung nanunuod kami ng Anger Management tapos di ko alam si Jacopo. Sabi ko ganon naman yata talaga yon. Walang kwenta. Pero... Ulit, natawa siya.
Sa papag lang siya sa sala natutulog. De-tupi yung kawayang papag kaya nung medyo maayos na siya (sa tingin ko), iniwan ko na siya para ayusin ang tutulugan niya.
Inilatag ko iyon, pinatungan ng banig, at ikinabit ang kulambo. Buti at napilit ko siya magkulambo kasi malamok dito samin. Ayaw niya magkulambo kasi "claustropogi" daw siya. Kaya noong mga nakakaraang gabi na natutulog siya doon, nagtitiis lang siya habang nilalamok.
Pagkagising niya kanina, wala na yung kuya kong lugmong-lugmo kagabi.
Makulit na ulit.
Siya pa nagbigay ng pera at nagpabili ng ulam na lechong kawali.
***
Iyon yung isa sa mga panahong naaalala ko yung dinanas ko noong nagtrabaho last year. Kahit pagod ka na, ayaw mo na, di mo na kaya, wala kang magagawa kundi magpatuloy kasi kailangan. Para kang gatasang baka kung hingan ng pera.
Wala akong naipon sa sweldo ko kahit nakita ko sa payslip kung gaano kalaki ang nabigay sakin ng kompanya para sa sweldo. Humina nang husto ang katawan ko kaya kung nung una si mommy lang ang nag gagamot, pag-alis ko ng trabaho, dalawa na kami. Nakakapanlumo.
Nang nalaman ko na ang pakiramdam nang ganon, naintindihan ko na si kuya tuwing sasama ang loob niya kahit sa maliit na bagay lang. Lalo na kung kauuwi lang niya galing sa trabaho.
Siguro yun lang ang hindi maiintindihan ni mommy at hindi pa naiintindihan ni bunso. Simula kasi noon housewife na si mommy. Hindi siya nakaranas ng trabaho. Si bunso naman sanay din sa sarap noong hindi pa nagkaleche-leche lahat. Ang alam lang kasi nila nahihirapan din sila kasi wala silang magawa kaya tinatanggap na lang ang maaanghang na salitang binibitawan ni kuya sa panahong tulad nito.
Mapalad na rin siguro ako kasi iba ang pakiramdam kapag nagagawa mong pagdugtungin yung dalawang dulo.
Parang patunay lang na lahat may dahilan.
Ikaw ang nakakapag-ugnay sa dalawa para maging isa. :)
Linggo, Mayo 4, 2014
Wala Akong Maisip na Magandang Title
Kahit nagluluksa ako sa nagbabadyang paglipat ko ng eskwelahan, natuwa lang ako kanina sa proctor namin sa exam. Base sa natatandaan ko hindi naman siya nagpakilala. Pero nakakatuwa talaga siya. Pero baka nga nagpakilala siya pero wala talaga don ang utak ko.
Anyway, bading kasi siya. Nakakatuwa lang kasi ang ganda ng boses kahit bading. Ito yata yung feeling ng may crush. Pero hindi eh. Pero baka nga. Ewan.
Ganito kasi yan. Pakiramdam ko pangarap ko maging bading. Ang hirap kasi maging babae - yung limitadong capacity sa physical strength, yung buwanang dalaw na kung tulad kong malas, bumababa nang mas mababa pa sa mababa ang resistensya (thrice na kaya ako naospital dahil diyan), isama mo pa yung lugar mo sa society at lalong-lalo na sa trabaho - para kang ipinanganak nang may sumpa. Swerte talaga kung pinagkalooban ng ganda o kaya ng utak na sintalas ng matalas. Pero kung nandon ka sa average na lebel, aynako, good luck na lang.
Di ko nga malaman sa mga bading kung bakit nagpapakababae. Ako, gusto ko maging bading.
Ang mga bading kasi may common denominator. Iba yung atake nila sa buhay. Parang ang perpekto nung paghahalo ng pisikal na pagkalalaki at yung pusong babae. Kapag may bading sa paligid parang ang gaan ng pakiramdam. Kahit simpleng linya nagiging pasabog. Iba yung dating nila. Iba yung utak. Basta. Iba.
Deserve nilang pangatawanan ang sinasabing "third sex."
Masaya pa sa bading, sila yung magpupuno sa puwang na naiiwan ng kaibigan mong mga babae at lalaki. Kung sa babae kasi nandiyan yung drama, yung pakikay, basta lahat ng kaartehan sa buhay. Kung sa lalaki naman nandiyan yung pang-ekonomiyang benepisyo (stressed ito kasi so far galante ang mga naencounter ko), yung proteksyon, yung alaga, basta lahat ng tungkol sa security. Ang bading, sila ang nagpupuno sa gray areas. Kapag sobrang madrama na ang babae, sila ang babanat at mag-aalis na kadramahan sa buhay. Kapag sobrang close na ang lalaki, sila ang sanctuary kung saan pwede kang magpaintimate nang hindi lumalagpas sa linya ng pagkakaibigan (if you know what I mean).
Mahirap kasi kapag nagkalabo-labo na. MU talaga as in misunderstanding ang nagaganap on both sides kaya bading to the rescue.
Hmmm... Di man lahat ng bading, pero siguro swerte lang talaga ako kasi yung mga naging kaibigan kong mga bading goody good good talaga (tanggapin natin na meron ding mas bitchesa pa sa babaeng bitchesa).
Isa pang plus sakin ng mga bading, di sila ate at kuya roles. Para silang 2-in-1 na magulang, parehong nanay at tatay. Ganon ang level ang pag-iisip nila at aruga.
Isa lang siguro yung hinihiling kong kontrolin nila o hangga't maaari iwasan. Yung sa lalaki. Nasasaktan din kasi ako kapag nalulungkot sila nang dahil sa lalaki. Si Vice Ganda yata ang nagsabi pero iba talaga kapag bading ang nagmahal. Iba talaga. Todo-bigay. Daig pa si Booba. Pag napa-ibig di lang masustansya, masustansyang masustansya - to the point na lahat ibibigay nila.
Di ko alam kung isa pa yon sa common denominator nila pero sana hindi.
Siguro nga kapag ang love triangle babae-lalaki-bading, talo man ang bading, once naman na marealize niya na ayos pa rin ang buhay kahit wala yung lalaking hindi siya pinahahalahagahan, kayang kaya naman ikembot all the way ang life eh. Lalo na kung may pamilya pa siya - nanay, tatay, mga kapatid o kung may anak man - sapat na dahilan na yon para makakembot siya all the way pataas.
Ayon. Ang dami ko nang nasabi dahil lang sa bading ang proctor ko kanina at nakakatuwa siya.
De. May friend lang talaga ako na gusto ko nang ihampas ang ulo sa pader na may nakausling pako. Ayaw kasi gumising samantalang harap-harapan nang inaayawan. Pinipilit pa...
Nakakalimutan niya tuloy kung gaano siya kagandang butterfly. Di niya alam o ayaw niyang pansinin kung gaano ko siya hinahangaan kasi sobrang bait at sobrang nakakatawa na sobrang sarap niyang kasama at maging sistah from anothah mothah.
Wake up, sistah.
Spread your wings, beautiful butterfly. :)
Anyway, bading kasi siya. Nakakatuwa lang kasi ang ganda ng boses kahit bading. Ito yata yung feeling ng may crush. Pero hindi eh. Pero baka nga. Ewan.
Ganito kasi yan. Pakiramdam ko pangarap ko maging bading. Ang hirap kasi maging babae - yung limitadong capacity sa physical strength, yung buwanang dalaw na kung tulad kong malas, bumababa nang mas mababa pa sa mababa ang resistensya (thrice na kaya ako naospital dahil diyan), isama mo pa yung lugar mo sa society at lalong-lalo na sa trabaho - para kang ipinanganak nang may sumpa. Swerte talaga kung pinagkalooban ng ganda o kaya ng utak na sintalas ng matalas. Pero kung nandon ka sa average na lebel, aynako, good luck na lang.
Di ko nga malaman sa mga bading kung bakit nagpapakababae. Ako, gusto ko maging bading.
Ang mga bading kasi may common denominator. Iba yung atake nila sa buhay. Parang ang perpekto nung paghahalo ng pisikal na pagkalalaki at yung pusong babae. Kapag may bading sa paligid parang ang gaan ng pakiramdam. Kahit simpleng linya nagiging pasabog. Iba yung dating nila. Iba yung utak. Basta. Iba.
Deserve nilang pangatawanan ang sinasabing "third sex."
Masaya pa sa bading, sila yung magpupuno sa puwang na naiiwan ng kaibigan mong mga babae at lalaki. Kung sa babae kasi nandiyan yung drama, yung pakikay, basta lahat ng kaartehan sa buhay. Kung sa lalaki naman nandiyan yung pang-ekonomiyang benepisyo (stressed ito kasi so far galante ang mga naencounter ko), yung proteksyon, yung alaga, basta lahat ng tungkol sa security. Ang bading, sila ang nagpupuno sa gray areas. Kapag sobrang madrama na ang babae, sila ang babanat at mag-aalis na kadramahan sa buhay. Kapag sobrang close na ang lalaki, sila ang sanctuary kung saan pwede kang magpaintimate nang hindi lumalagpas sa linya ng pagkakaibigan (if you know what I mean).
Mahirap kasi kapag nagkalabo-labo na. MU talaga as in misunderstanding ang nagaganap on both sides kaya bading to the rescue.
Hmmm... Di man lahat ng bading, pero siguro swerte lang talaga ako kasi yung mga naging kaibigan kong mga bading goody good good talaga (tanggapin natin na meron ding mas bitchesa pa sa babaeng bitchesa).
Isa pang plus sakin ng mga bading, di sila ate at kuya roles. Para silang 2-in-1 na magulang, parehong nanay at tatay. Ganon ang level ang pag-iisip nila at aruga.
Isa lang siguro yung hinihiling kong kontrolin nila o hangga't maaari iwasan. Yung sa lalaki. Nasasaktan din kasi ako kapag nalulungkot sila nang dahil sa lalaki. Si Vice Ganda yata ang nagsabi pero iba talaga kapag bading ang nagmahal. Iba talaga. Todo-bigay. Daig pa si Booba. Pag napa-ibig di lang masustansya, masustansyang masustansya - to the point na lahat ibibigay nila.
Di ko alam kung isa pa yon sa common denominator nila pero sana hindi.
Siguro nga kapag ang love triangle babae-lalaki-bading, talo man ang bading, once naman na marealize niya na ayos pa rin ang buhay kahit wala yung lalaking hindi siya pinahahalahagahan, kayang kaya naman ikembot all the way ang life eh. Lalo na kung may pamilya pa siya - nanay, tatay, mga kapatid o kung may anak man - sapat na dahilan na yon para makakembot siya all the way pataas.
Ayon. Ang dami ko nang nasabi dahil lang sa bading ang proctor ko kanina at nakakatuwa siya.
De. May friend lang talaga ako na gusto ko nang ihampas ang ulo sa pader na may nakausling pako. Ayaw kasi gumising samantalang harap-harapan nang inaayawan. Pinipilit pa...
Nakakalimutan niya tuloy kung gaano siya kagandang butterfly. Di niya alam o ayaw niyang pansinin kung gaano ko siya hinahangaan kasi sobrang bait at sobrang nakakatawa na sobrang sarap niyang kasama at maging sistah from anothah mothah.
Wake up, sistah.
Spread your wings, beautiful butterfly. :)
Dear Universe
Dear Universe,
Hindi ko alam kung ano ang plano mo sakin. Sabi ni Paulo Coelho magcoconspire ka daw para mangyari ang dapat mangyari. Di ko lang alam kung totoo bang lahat ng nangyayari, nakatala na sa mga bituin mo.
Kanina nag-exam ako para sa lilipatan kong university.
Ayoko doon. Ayoko lumipat.
Alam kong alam mo na papasa ako. Kita naman sa mga tanong. Nagkataon pa na kahit hindi ako nag-aral yung mga nasa utak ko, yun lang yung nandon. Lalo tuloy akong nawalan ng lakas para magduda na may loob ka.
Di kami maaga umalis ng mommy ko ng bahay kasi sabi ng kapatid ko ayos lang daw na late. Nakalagay naman doon sa form. Pero kahit 6:45 na kami umalis ng bahay, bumili pa si mommy ng gamot, nag-traffic pa sa daan, dumating pa rin ako ng 7:25 am doon sa university.
Akala ko mahihirapan kami hanapin ang building na pagkukuhanan ko ng exam pero di pa kami nagtatanong, itinuro na.
Universe, nag-cr pa kami ni mommy para lang mahuli ako pero wala. Maaga pa rin nung pinaakyat ako ni mommy para pumunta sa room.
15 minutes pa bago magsimula yung exam. Hindi na ko nagliwaliw. Umupo lang ako sa loob nung classroom. Nagmasid...
Blackboard pa yung gamit nila. May kalumaan na. Walang aircon, yung mga bintana metal na de-bukas (bahay-kubo style), yung mga upuan tulad ng upuan sa kainan ng bahay ni Kuya Kim - iba-iba pero ang pinagkaiba, pa-goodbye na, na mayroon pang sari-saring sulat.
Ang pareho lang sa classroom na yon at sa classroom sa future former university ko ay yung mga ilaw.
Habang nag-eeksamen lumilipad ang utak ko. Kung anu-ano na naiisip ko.
Nung sinabi sakin na aalis na ko sa pinapangarap kong university, umisip ako ng mga pros tulad ng sinasabi ng iba na look at the brighter side. Hindi ko na kailangan makipagkumpitensya sa bus, hindi na ako babahain sa tag-ulan, kakain ako sa bahay na lang, at higit sa lahat hindi na mangyayaring mas mahaba ang oras ng byahe ko kaysa sa pag-tengga ko sa classroom. Mas higit sa higit sa lahat, di na ko mahihirapan at magiging sakitin.
Pilit kong kinumbinse ang sarili ko na ayos lang na lumipat. Na mas maganda kung lilipat. Pero... pero... haaay... Ano bang binatbat ng hamak na ako na parang plankton lang kumpara sa laki mo, Universe?
Ano nga ba naman ako? Sino nga ba naman ako?
Pagkatapos ko mag-exam, naiiyak na lang talaga ako. Pinigil ko lang kasi nandon si mommy, na hindi naman niya kasalanan kung bakit nagkaganito kami pero sinisisi ang sarili, at magbibiyahe pa kami pauwi.
Sa huling beses na pupunta ako sa dream university ko, yun ay para kunin na lang ang records ko. Naaalala ko pa nung nagpasa ako ng form para sa leave of absence. Salamat at naimbento ang shades. Nagbyahe kami ni mommy sa jeep at sa bus, umaagos ang luha ko. Waterfalls kung waterfalls.
Sabi ko nga sa kuya ko ayoko muna bumalik mag-aral kasi umaasa pa rin ako na baka magawan ko ng paraan yung future former university ko. Kaso... Sabi niya mas madali akong makakatulong kung makakapagtapos na ko. Di bale na kahit saan manggaling ang diploma basta't meron.
Tama naman siya. Iba na ang may pinanghahawakan.
Naiiyak talaga ako. (Siyet!)
Noong pagpasok ko kasi sa future former university ko, sinubaybayan ko na yung mga gumagraduate doon. Yung mga photoshopped na itsura nila sa graduation picture, yung babuyan ng damit sa baccalaureate mass, at yung inspiring words ng mag-administer ng graduation rites. Higit sa lahat yung pride na nakapagtapos ka sa ganong lugar at nakasurvive ka sa sandamukal na hirap ng pagiging isang nilalang doon.
Ayon. Mawawala na lahat yon. Iisantabi ko na lang. Itatago sa baul, ipapadlock, tatalian, babalutin ng brown bag, ng lona, saka ibabaon sa lupa o kaya itatapon sa deep ocean. Wala na.
Ang dami ko pang sinasabi pero isa lang talaga ang paulit-ulit na sinisigaw ng taong maliit sa loob ko... Ayokong lumipat. Gusto kong panghawakan ang pag-asa na baka magawan pa ng paraan pero sa lagay namin ngayon, imposible na talaga. Tipong Divine Intervention ang tanging magpapaliwanag sa madilim naming kinasasadlakan.
Paano pa magkakaroon ng Divine Intervention kung ang destiny ko nga ay lumipat?
Haaay... Ramdam na ramdam kong Pilipino ako. Mahirap maging Pilipino sa Pilipinas na pinamamahalaan ng mga mala-Universe ang asta. (Segue lang. Commercial. Kainis kasi. Ang helpless.)
Pero, Universe, sabi naman ng iba wala sa pinanggalingan kung magiging ganap na ikaw yung gusto mo maging ikaw. Nasa tao din yan. (Kaso iba sa Pilipinas. Survival of the fittest talaga.)
Basta tulungan mo na lang ako sa pasikut-sikot sa enrolment ha. Alam mo naman ang pasensya ko. 'Wag mong hayaan na makasakit ako sa isip, sa salita, at sa gawa. (Dun ako kinakabahan eh.)
Sisikapin kong maging hanggang dito na lang 'tong pag-aalburuto ko. For my own and others' good na din. (Haha.)
Kung may maliligaw man na makakabasa nito na katulad ko ang pinagdadaanan o basta may pinagdadaanan, fight lang tayo.
"Smooth seas don't make good sailors." At ang pinakamagandang diyamante ay yung maraming prosesong pinagdaanan. At ang dakilang cliche na "There's always a rainbow after the rain."
Haaay... Universe, ano bang gagawin ko sayo?
Nagmamahal,
Ako. :)
Hindi ko alam kung ano ang plano mo sakin. Sabi ni Paulo Coelho magcoconspire ka daw para mangyari ang dapat mangyari. Di ko lang alam kung totoo bang lahat ng nangyayari, nakatala na sa mga bituin mo.
Kanina nag-exam ako para sa lilipatan kong university.
Ayoko doon. Ayoko lumipat.
Alam kong alam mo na papasa ako. Kita naman sa mga tanong. Nagkataon pa na kahit hindi ako nag-aral yung mga nasa utak ko, yun lang yung nandon. Lalo tuloy akong nawalan ng lakas para magduda na may loob ka.
Di kami maaga umalis ng mommy ko ng bahay kasi sabi ng kapatid ko ayos lang daw na late. Nakalagay naman doon sa form. Pero kahit 6:45 na kami umalis ng bahay, bumili pa si mommy ng gamot, nag-traffic pa sa daan, dumating pa rin ako ng 7:25 am doon sa university.
Akala ko mahihirapan kami hanapin ang building na pagkukuhanan ko ng exam pero di pa kami nagtatanong, itinuro na.
Universe, nag-cr pa kami ni mommy para lang mahuli ako pero wala. Maaga pa rin nung pinaakyat ako ni mommy para pumunta sa room.
15 minutes pa bago magsimula yung exam. Hindi na ko nagliwaliw. Umupo lang ako sa loob nung classroom. Nagmasid...
Blackboard pa yung gamit nila. May kalumaan na. Walang aircon, yung mga bintana metal na de-bukas (bahay-kubo style), yung mga upuan tulad ng upuan sa kainan ng bahay ni Kuya Kim - iba-iba pero ang pinagkaiba, pa-goodbye na, na mayroon pang sari-saring sulat.
Ang pareho lang sa classroom na yon at sa classroom sa future former university ko ay yung mga ilaw.
Habang nag-eeksamen lumilipad ang utak ko. Kung anu-ano na naiisip ko.
Nung sinabi sakin na aalis na ko sa pinapangarap kong university, umisip ako ng mga pros tulad ng sinasabi ng iba na look at the brighter side. Hindi ko na kailangan makipagkumpitensya sa bus, hindi na ako babahain sa tag-ulan, kakain ako sa bahay na lang, at higit sa lahat hindi na mangyayaring mas mahaba ang oras ng byahe ko kaysa sa pag-tengga ko sa classroom. Mas higit sa higit sa lahat, di na ko mahihirapan at magiging sakitin.
Pilit kong kinumbinse ang sarili ko na ayos lang na lumipat. Na mas maganda kung lilipat. Pero... pero... haaay... Ano bang binatbat ng hamak na ako na parang plankton lang kumpara sa laki mo, Universe?
Ano nga ba naman ako? Sino nga ba naman ako?
Pagkatapos ko mag-exam, naiiyak na lang talaga ako. Pinigil ko lang kasi nandon si mommy, na hindi naman niya kasalanan kung bakit nagkaganito kami pero sinisisi ang sarili, at magbibiyahe pa kami pauwi.
Sa huling beses na pupunta ako sa dream university ko, yun ay para kunin na lang ang records ko. Naaalala ko pa nung nagpasa ako ng form para sa leave of absence. Salamat at naimbento ang shades. Nagbyahe kami ni mommy sa jeep at sa bus, umaagos ang luha ko. Waterfalls kung waterfalls.
Sabi ko nga sa kuya ko ayoko muna bumalik mag-aral kasi umaasa pa rin ako na baka magawan ko ng paraan yung future former university ko. Kaso... Sabi niya mas madali akong makakatulong kung makakapagtapos na ko. Di bale na kahit saan manggaling ang diploma basta't meron.
Tama naman siya. Iba na ang may pinanghahawakan.
Naiiyak talaga ako. (Siyet!)
Noong pagpasok ko kasi sa future former university ko, sinubaybayan ko na yung mga gumagraduate doon. Yung mga photoshopped na itsura nila sa graduation picture, yung babuyan ng damit sa baccalaureate mass, at yung inspiring words ng mag-administer ng graduation rites. Higit sa lahat yung pride na nakapagtapos ka sa ganong lugar at nakasurvive ka sa sandamukal na hirap ng pagiging isang nilalang doon.
Ayon. Mawawala na lahat yon. Iisantabi ko na lang. Itatago sa baul, ipapadlock, tatalian, babalutin ng brown bag, ng lona, saka ibabaon sa lupa o kaya itatapon sa deep ocean. Wala na.
Ang dami ko pang sinasabi pero isa lang talaga ang paulit-ulit na sinisigaw ng taong maliit sa loob ko... Ayokong lumipat. Gusto kong panghawakan ang pag-asa na baka magawan pa ng paraan pero sa lagay namin ngayon, imposible na talaga. Tipong Divine Intervention ang tanging magpapaliwanag sa madilim naming kinasasadlakan.
Paano pa magkakaroon ng Divine Intervention kung ang destiny ko nga ay lumipat?
Haaay... Ramdam na ramdam kong Pilipino ako. Mahirap maging Pilipino sa Pilipinas na pinamamahalaan ng mga mala-Universe ang asta. (Segue lang. Commercial. Kainis kasi. Ang helpless.)
Pero, Universe, sabi naman ng iba wala sa pinanggalingan kung magiging ganap na ikaw yung gusto mo maging ikaw. Nasa tao din yan. (Kaso iba sa Pilipinas. Survival of the fittest talaga.)
Basta tulungan mo na lang ako sa pasikut-sikot sa enrolment ha. Alam mo naman ang pasensya ko. 'Wag mong hayaan na makasakit ako sa isip, sa salita, at sa gawa. (Dun ako kinakabahan eh.)
Sisikapin kong maging hanggang dito na lang 'tong pag-aalburuto ko. For my own and others' good na din. (Haha.)
Kung may maliligaw man na makakabasa nito na katulad ko ang pinagdadaanan o basta may pinagdadaanan, fight lang tayo.
"Smooth seas don't make good sailors." At ang pinakamagandang diyamante ay yung maraming prosesong pinagdaanan. At ang dakilang cliche na "There's always a rainbow after the rain."
Haaay... Universe, ano bang gagawin ko sayo?
Nagmamahal,
Ako. :)
Sabado, Mayo 3, 2014
Baliktanaw No. 1
Simula nang matigil ako mag-aral, nagkaroon ako ng panahon para makapag-isip, maiayos ang lahat. Noong nag-aaral pa kasi ako, pilit akong humihingi ng panahon para makapaglaan ng oras sa sarili ko.
Nakakasakal din pala kasi yung tuloy-tuloy lang. Pakiramdam ko noon, hindi ako handa sa mga bagay-bagay na nangyayari kaya tuloy hindi ko magawa nang tama ang mga iyon.
Dati akong nilalang na sinasabing naglalakad sa numero. Mahirap maging totoo lalo na kung para kang puppet na nakatali. Kailangan gawin mo 'to, gawin mo 'yan, di pwede 'to, di pwede 'yan. May imahe ng iba na kailangang pangalagaan.
Sabi ng iba dapat daw 'wag hayaan na ibang tao ang magdikta kung anong gagawin mo. Sana noon alam ko na yon. Pero mahirap kasi pangatawanan yon lalo na kung nag-aasam ka din ng pagtanggap mula sa pamilya mo.
Hanggang sa ito nga, ako na talaga yung parang pinakawalan sa koral. Halu-halo ang emosyon. Di ko malaman ang gagawin. Ngayon lang kasi nagkaroon ng tsansa para hanapin yung tunay na pagkatao ko. Sa panahong lahat mabibilis na, pakiramdam ko napag-iwanan ako. Magkagayon man, di ko naman pinagsisisihan ang panahong inilaan ko para sa sarili ko.
Wala na kasi ibang makakakilala sa iyo kundi ang sarili mo.
Kaya noong pinilit kong sundin ang puso ko, binitawan man ako, masaya ako. Oo, mahirap. Pero nakukuha naman sa dasal at sa determinasyon.
Pagkatapos nito, siguro kahit anong gawin ng iba, kahit anong sabihin nila kahit na maging ang pamilya ko, di na ko matitinag. Hawak ko na yung sarili kong pangalan. Ako na ako.
Nakakasakal din pala kasi yung tuloy-tuloy lang. Pakiramdam ko noon, hindi ako handa sa mga bagay-bagay na nangyayari kaya tuloy hindi ko magawa nang tama ang mga iyon.
Dati akong nilalang na sinasabing naglalakad sa numero. Mahirap maging totoo lalo na kung para kang puppet na nakatali. Kailangan gawin mo 'to, gawin mo 'yan, di pwede 'to, di pwede 'yan. May imahe ng iba na kailangang pangalagaan.
Sabi ng iba dapat daw 'wag hayaan na ibang tao ang magdikta kung anong gagawin mo. Sana noon alam ko na yon. Pero mahirap kasi pangatawanan yon lalo na kung nag-aasam ka din ng pagtanggap mula sa pamilya mo.
Hanggang sa ito nga, ako na talaga yung parang pinakawalan sa koral. Halu-halo ang emosyon. Di ko malaman ang gagawin. Ngayon lang kasi nagkaroon ng tsansa para hanapin yung tunay na pagkatao ko. Sa panahong lahat mabibilis na, pakiramdam ko napag-iwanan ako. Magkagayon man, di ko naman pinagsisisihan ang panahong inilaan ko para sa sarili ko.
Wala na kasi ibang makakakilala sa iyo kundi ang sarili mo.
Kaya noong pinilit kong sundin ang puso ko, binitawan man ako, masaya ako. Oo, mahirap. Pero nakukuha naman sa dasal at sa determinasyon.
Pagkatapos nito, siguro kahit anong gawin ng iba, kahit anong sabihin nila kahit na maging ang pamilya ko, di na ko matitinag. Hawak ko na yung sarili kong pangalan. Ako na ako.
Palubog na Araw
Apat na taon na mula noong atakihin sa puso ang mommy ko. Hindi ko talaga maisip kung anong gagawin namin noon kung sakaling nawala siya. Masyadong maaga, masyadong biglaan.
Maliit pa ang kapatid ko noon. Hanggang ngayon naaalala ko pa ang panik niya nung tinawag niya ko para tignan kung anong nangyari kay mommy habang nakaupo siya.
Ngayon, bumabalik sa akin lahat ng mga nangyari noon dahil dalawang araw nang hindi maayos ang pakiramdam ni mommy. Binalaan naman kami ng doktor noon na kung hindi mag-iingat si mommy, malaki ang posibilidad na mangyari nga ulit iyon.
Ewan ko ba pero ang hirap naman yata i-maintain yung diet na binibigay sa kanya sa ospital noon. Kung hindi naman sa may nabanggit si mommy na malaking pangalan, hindi naman siya tatanggapin doon. Hindi siya makakakain ng sukat at de-kalidad na pagkain kundi sa mahiwagang pangalan na iyon.
Pagkalabas niya ng ospital, sinubukan kong bumili ng gatas na pinapainom sa kanya sa ospital. Literal na napanganga ako nung sinagot ako nung tinanong ko kung magkano ang presyo. 700 pesos ang lata at 400 yung kahon. Saan naman kami pupulot ng ganon?
Dito, sa karanasan na ito, ko naranasan na gawin ang lahat para sa taong mahal mo. Kahit kahati ko ang mommy ko sa baon ko sa eskwela, wala akong pakielam. Nakakainggit man na makita kong nagpaparty ang mga kaibigan ko, kumikickback tuwing enrolment, o gumagala - mas pipiliin ko nang mawalan ng social life kaysa sa nanay.
Mahirap kasi hindi naman ako sanay sa ganito. Nagkasunod-sunod lang talaga yung mga trahedya samin.
Maginhawa ang buhay noong kasama pa namin si lola. Sabi kasi ni lola samin hindi daw niya hahayaan mangyari saming mga apo niya yung nangyari sa kanya noon. Hindi kasi siya nakatapos.
Ipinasok kami sa mga pribadong paaralan. Pinalaki sa luho. Lumaki kaming may sinasandigan.
Hanggang sa isang araw nawala na lang si lola. Inatake sa puso.
Kahit wala na siya, iniwan niya ang tindahan niya kayla mommy pero hindi naman napatakbo nang maiigi kaya nagsara din tapos inatake din si mommy.
Iyon na ang panahon na para akong pinihit hanggang sa masagad. Biglaan. Kung pagbulusok paibaba ang usapan, iyon na yon.
Nakakalungkot lang kasi naiwan sa ere si daddy. Di ko alam kung di lang niya matanggap na ganon na ang kalagayan namin o meron siyang pinanghahawakan na hindi ko alam ang ibang tawag o termino ngunit kayabangan.
Tatlo man kaming magkakapatid na magtulong-tulong, hindi pa rin kaya.
Apat na taon, heto na naman. Nagbabadya.
Kung ano man ang mangyari, sana maging handa kami. Pero sana...
Sana...
Maging maayos lahat.
Maliit pa ang kapatid ko noon. Hanggang ngayon naaalala ko pa ang panik niya nung tinawag niya ko para tignan kung anong nangyari kay mommy habang nakaupo siya.
Ngayon, bumabalik sa akin lahat ng mga nangyari noon dahil dalawang araw nang hindi maayos ang pakiramdam ni mommy. Binalaan naman kami ng doktor noon na kung hindi mag-iingat si mommy, malaki ang posibilidad na mangyari nga ulit iyon.
Ewan ko ba pero ang hirap naman yata i-maintain yung diet na binibigay sa kanya sa ospital noon. Kung hindi naman sa may nabanggit si mommy na malaking pangalan, hindi naman siya tatanggapin doon. Hindi siya makakakain ng sukat at de-kalidad na pagkain kundi sa mahiwagang pangalan na iyon.
Pagkalabas niya ng ospital, sinubukan kong bumili ng gatas na pinapainom sa kanya sa ospital. Literal na napanganga ako nung sinagot ako nung tinanong ko kung magkano ang presyo. 700 pesos ang lata at 400 yung kahon. Saan naman kami pupulot ng ganon?
Dito, sa karanasan na ito, ko naranasan na gawin ang lahat para sa taong mahal mo. Kahit kahati ko ang mommy ko sa baon ko sa eskwela, wala akong pakielam. Nakakainggit man na makita kong nagpaparty ang mga kaibigan ko, kumikickback tuwing enrolment, o gumagala - mas pipiliin ko nang mawalan ng social life kaysa sa nanay.
Mahirap kasi hindi naman ako sanay sa ganito. Nagkasunod-sunod lang talaga yung mga trahedya samin.
Maginhawa ang buhay noong kasama pa namin si lola. Sabi kasi ni lola samin hindi daw niya hahayaan mangyari saming mga apo niya yung nangyari sa kanya noon. Hindi kasi siya nakatapos.
Ipinasok kami sa mga pribadong paaralan. Pinalaki sa luho. Lumaki kaming may sinasandigan.
Hanggang sa isang araw nawala na lang si lola. Inatake sa puso.
Kahit wala na siya, iniwan niya ang tindahan niya kayla mommy pero hindi naman napatakbo nang maiigi kaya nagsara din tapos inatake din si mommy.
Iyon na ang panahon na para akong pinihit hanggang sa masagad. Biglaan. Kung pagbulusok paibaba ang usapan, iyon na yon.
Nakakalungkot lang kasi naiwan sa ere si daddy. Di ko alam kung di lang niya matanggap na ganon na ang kalagayan namin o meron siyang pinanghahawakan na hindi ko alam ang ibang tawag o termino ngunit kayabangan.
Tatlo man kaming magkakapatid na magtulong-tulong, hindi pa rin kaya.
Apat na taon, heto na naman. Nagbabadya.
Kung ano man ang mangyari, sana maging handa kami. Pero sana...
Sana...
Maging maayos lahat.
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)