Pagod na pagod na raw siyang marinig iyon dahil paulit-ulit na tinatarak ang kanyang puso mula pa noong siya ay magturo sa kolehiyo.
Umandar ang agos ng pagsagot mula sa pinakakanan. Dalawang silya bago ang akin, naririnig ko na ang pintig sa aking dibdib. Nanlalamig na rin ang aking mga kamay.
Takot. Iyan ang nadarama ko - takot na baka kutyain ako dahil sa aking sagot.
"Pinili ko po ito kasi naniniwala ako sa kapangyarihan ng mga salita. May karanasan po kasi ako nung highschool na napatunayan ko ito." pigil ang aking hininga pagkatapos sumagot.
Tumango nang isa ang propesor, "Okay. Next."
Nang marinig ko iyon, lumuwag ang aking dibdib at muli nang tumimtim ang pintig. Magkahalong gulat at ginhawa ang bumalot sa akin.
Totoong makapangyarihan ang mga salita. Maaari kang mag-angat at yumurak gamit ang mga ito.
Di ko batid noong may biyaya pala akong ganito. Sa di sinasadyang pagkakataon ay nakatapak ako ng mga tao - mga taong lubos na nagtiwala sa akin. Hindi naging sapat ang mga salita. Nilamon lamang ito ng bangis ng makapangyarihang leon na nabangga ko noon.
Simula sa puntong iyon, sabi ko sa sarili ko ay hindi na ako muli gagamit ng mga salita kung di rin lamang makakabuti.
Nawa pagkatapos ko sa kurso ko ay maibahagi ko ang biyayang ipinagkaloob sa akin. Wala mang kasiguraduhan ang aking patutungan, sinisiguro ko naman na tiyak ang aking bawat paghakbang.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento